Мая дарога!Ты, як Радзiма,
Адна ў мяне найдаражэй,
Я не змагу цябе пакiнуць -
j ўсё цягнiк мяне вязе...
Вязе да Брэста з Брацiславы,
j сэрца стукае, трымцiць,
j кожны раз Радзiма, слава
Насустрач цягнiку ляцiць.
А калi ў Брэсце аддыхну я,
j сiл духоўных набяру,
jзноу я цягнiком памчуся
У сваю родну старану.
Мяне прыветна сустракаюць
j праважаюць шчыра так
Бяроза,jвацэчы, Лясная,
Мой лес i мая вёска,
j чорных ягад смак.
j колькi я не прыязджаю,
Там сонейка смяецца прыгажэй,
j колькi я не сустракаю,
Зноў хочацца ўбачыць
Тых людзей.
j ўсё мне мiла i прыгожа:
Дамы i кветкi ў агародах,
j гаспадынькi пры дарозе,
На лавачцы як аддыхаюць,
А святкам у цэркаўку спяшаюць,
j свечачкi Хрысту стаўляюць,
j моляць Бога аб здароўi,
j аб жыццi сваiм i ўнукаý.
Царкоўны спеý iх i малiтву
З дзяцiнства я паслухаць звыкла.
Так хочацца да iх прымкнуць,
У храм гасподнi заглянуць,
Каб ветлiва ýсiх вiтаць
j словы ласкi iм казаць.
Паведаць iм, што не забыла,
А думала пра iх у дарозе
j днём, i ночкай у трывозе.
Што так хацела iх убачыць,
j слоўка мiлае пачуць,
Што i яны рады сустрэцца
j не забылiся нiчуць
На Соню Вайсаву.
j толькi ранак наступiў
Я з хаты ў хату перайшла,
Не ела, а сабралася
j ý нашу цэркаўку пайшла.
Я вельмi цiхенька ступала
Ў храма божага прадсенi,
Паздравiла, каго пазнала,
j прывiталася з усiмi.
Я папрасiла павучыць,
Дзе свечачкi мае паставiць
j за здароўе, i пакой;
j просвiркi кусочак з'есцi,
Запiць свянцонаю вадой.
Як панiхiду заказаць
Усiм маiм родным i блiзкiм,
У суме цiха пастаяць,
j пакланiцца мiлым нiзка.
А потым бацюшку прасiла
(Ён велькадушна мне дазволiў)
Здымаць у цэркаýцы, што мiла,
Сам фотаапарат паволiў.
Дзень быý выдатны i прыветны,
jшла памалу я дамоў.
Паздравiла адну жанчыну
На лавачцы прысела з ёй.
А тут пытаннi, смех i слёзы,
Паведкi , што не перадаць,
j толькi белыя бярозы
Ў згодзе лiсцейкам шумяць.
Гаворка так зачаравала,
J ведаў многа мне дала.
Раптам Маланка запытала:
- Чаму Маланкай стала я ?-
Празвалi дзеда так майго:
Ледзь высек крэсiвам агонь,
Як рэзка, злосна крыкнуў ён:
-Каб маланка спалiла цябе!-
Адкрыý дарогу так бядзе:
Яго Маланкай сталi зваць.
j стаý Маланкай сын i зяць,
j я, дачка яго адзiна...
Не спяшайся яшчэ, пасядзi,
На гэту хату паглядзi:
Утапiлася ўся ý траве,
Бо нiхто да яго не iдзе.
Ён напiцца вады шкадаваý,
j з сабою нiкому не даý:
"Разаб'юць мне вядро - дзе вазьму я?"-
Так аднойчы ён мне павядаў.
Не кажу пра лапату i ломiк -
Хай Бог крые, каб ён пазычаў:
"Не вярнуць, украдуць i забудуць!"-
Другi раз ён так мне павядаý.
Што ты зробiш? Жыве як жыве.
Нiхто прыклад з яго не вазьме.
Я таксама не можам узяць,
Бо заýсёды так хочацца мне,
Каб усе людзi iшлi да мяне:
j дачка , i мой сын, i мой зяць.
j чужыя сабе хай iдуць,
Хай лапату i ломiк бяруць.
Хай бяруць ýсяго, колькi трэба
(Пазiрае Маланка ў неба):
Бог усiм нам ваду дараваў,
Падзялiцца з ýсiмi казаý.
А людцы да мяне хай iдуць,
Колькi трэба вады хай бяруць:
Не шкада мне вядра
j вады не шкада,
Абы людзi iшлi
Да мяне, як вада.
Як караблi ý моры плывуць,
Хай людзi да мяне iдуць,
j лапату,i лом хай бяруць:
Не шкадую вады i вядра,
Не шкадую стальнога сярпа!
Як карабель у моры плыве,
Так народ да мяне хай iдзе..
Пасядзi, не спяшайся,
Яшчэ раскажу аб суседу,
Раскажу аб тваiм земляку:
Доýга стукаў
Мiхась малатком па замку
j не мог ён адкрыць свой замок,
Так расчулiўся ён, разлаваўся,
Закрычаў: "Ты дурны, малаток!"
Зусiм мала было там дзiвакаў,
Быý адзiн - яго лепшы дружбак.
З таго часу Мiхася празвалi
(А чаму - не iшло яму ý толк),
На яго ýсе людзi казалi:
" Малаток! Ты дурны Малаток!"
Як магу я людзям памагаю:
j хваробы ад iх адганяю.
Пачакай, я цябе навучу!
Раскажу, як людзей я лячу:
На заходзе сонца
Свечку запалi,
Тры копачкi ляночку
На лаўку палажы.
Запалi лянок, i
Так пагавары:
"Запаляю,запаляю,
З касцi вяруту выганяю:
У мора ўпадае,
У леса ўсыхае,
З касцi вярута ўбягае.
Стаяла Божая мацi
На каменчыку
Вяруты замаляла -
З касцi вярута ýбягала."
