Мая Гара , мая Радзіма,
Я тут хадзіла і расла,
Шчаўе галоднае збірала
І мары ўсе табе нясла...
Не раз прабеглася наверх я,
І ўніз з`яджала толькі так,
І адбівалася дзяўчынка
Ад жоўтых яшчаркаў атак.
А вечарамі над вадою
У Гары стаяла цішыня.
І з радасцю, з сваёй бядою
Зноў на Гару сваю ішла.
А потым сон мой калыхала,
Калі , стаміўшыся чытаць,
Я, часам, Горка , засыпала,
Як трэба было паступаць.
Мяне тады благаславіла,
Адвагу, мужнасць прыдала,
І ў час апошні не спыніла,
А нас гасцінна прыняла.
Сядзелі мы ўдваіх, глядзелі
На гладзь вады, агні сяла,
На гэты раз рашучасць, мудрасць
Мая ты, Горка, мне дала.
З тых пор прайшлі гадоў дзясяткі,
І многа я перажыла,
Амаль заўсёды без аглядкі
Я ў жыцці ўсё шла і шла.
Ужо вырас сын. І ён мне часта
Не радасць, а трывогу дарыць,
А той, што быў са мной на Горцы,
З другой жанчынай жыве, марыць.
Расце дачка мая. Яна
Са мной наведала цябе,
Наверх забегла і, як я,
Шагамі змерала цябе.
Але што сталася з табою?
Ты ёсць і зноў няма цябе?
Схавалася за той сцяною
У палыне і лебядзе!
Мая Гара, маё дзяцінства,
Мая ты мара, смутак мой,
Твой лёс і лёс мой - пабрацімы,
Мы адзінокія з табой...
Хачу табе, Гара, сягоння
Я мужнасць, сонца падарыць,
Саюз таварыскі навечна
З табою, Горка, заключыць.
1983 г.
